Ze zeggen dat de president de nacht niet haalt. Zijn bewustzijn is hij al uren geleden verloren – hoewel sommige van zijn critici betogen dat hij al jaren zijn verstand kwijt is. De vicepresident en het kabinet zouden zich al op het ergste voorbereiden en zijn non-stop in vergadering geweest sinds de aanslag. In New York is de noodtoestand afgekondigd. Tanks en pantservoertuigen hebben de straten rondom Trump Tower afgezet. Helikopters cirkelen als stalen kraaien boven de stad. De National Security Advisor heeft in een persconferentie bezworen dat de veiligheidsdiensten alles in het werk stellen om de daders snel te pakken. Op de vraag van cnn of er al verdachte personen, organisaties of mogendheden konden worden aangemerkt, wilde hij geen antwoord geven.
Donald J. Trump heeft tot aan zijn presidentschap duizenden vijanden gemaakt en dat aantal is exponentieel toegenomen sinds hij president van de Verenigde Staten is geworden. De aanslag kan evengoed het werk zijn van is als van een binnenlands conglomeraat van bezorgde burgers of een lone wolf. Het kan mij eigenlijk niet zoveel schelen – ik denk vooral terug aan de avond van zijn inauguratie en het jaar dat daaraan voorafging.
Terwijl voor de wereld alles in beweging kwam – de miljoenen mensen die het Westen probeerden te bereiken op de vlucht voor oorlog, de Britten die zich met een pennenstreek losmaakten van de rest van Europa, mijn eigen landgenoten die een politieke aardverschuiving veroorzaakten op basis van een diepgeworteld verlangen naar het verleden – kwam ook voor mij alles in beweging. Ik was al langer in transitie, maar ik wist niet waar ik me naartoe bewoog. In dat jaar smolt en schoof, kantelde en kolkte alles.
Ja, het was het jaar van fake news , het jaar van alternative facts en het jaar van post-truth. Maar het was ook het jaar van mijn ouders, het jaar van Leonard en het jaar van mij.
– Uit ‘Een tragedie in New York’ (Ambo-Anthos uitgevers, 2017)
